اول سلام!
بعدش یه شعر جدید !
ميازار موري که دانه کش است که جان دارد و جانم به قربانت ولي حالا چرا عاقل کند کاري که باز آيد به کنعان غم مخور کلبه احزان شود روزي ز سر سنگ عقابي به هوا خواستن توانستن است.
عزيز جفا كار , به بطلميوس سوگند كه نيروي عشقت كسر عمرم را معكوس نموده و به خرمن هستيم آتش زده است. انگار عمر من تابع وفاي توست. قامت رعنايم از هجرت منحني شده و تير عشقت همچون برداري كه موازي آرزوهايم تغيير مكان داده باشد شلجمي قلبم را ناقص ساخته است. شبهاي فراق كه با حركتي تناوبي تكرار مي شوندچنان نحيفم ساخته اند كه هر گاه به مزدوج خويش در آينه مي نگرم خيال مي كنم از زير راديكال بيرونم آورده اند. در دايره عشقت اسيرم و مركزي نمي يابم كه آني فارغ از خيال تو معادله n مجهولي زندگيم را حل كنم.
دوش فيثاغورث را به خواب ديدم كه از وجود سرگشته ام مشتق مي گرفت. خدا خدا مي كردم كه ريشه اي نيابد تا هميشه سيري صعودي به سوي تو پيدا كنم. ناگهان خيال كردم كه تابع نيستم و چون اين سخن با وي در ميان نهادم فرجه لبهايش به مسطحه 90 درجه از هم به خنده اي جنون آميز گشوده گشت و گفت: اي حيران وادي سينوس عشق مگر نداني كه پرانتز وجودت بستگي مستقيم به تغييرات دل معشوق دارد؟ از بي خبري خويش معذرت خواسته و از حضرتش بخشايش طلبيدم.
هر شب چون بر سطح مستوي بستر پلكهايم به هم مماس مي شوند و حدي به بينهايت مي يابم تو را مي بينم كه با زيبايي ونوس به توان n به سويم مي آيي و به سويم ميل داري و زماني كه شكل بعلاوه پيدا مي كنم و دستهايم را براي در آغوش كشيدنت از هم مي گشايم در مي يابم كه منحني هاي آرزوي من و وصال تو نقطه برخوردي ندارند. آنگاه كه بر محور تانژانت نا اميدي سرگردانم حامل عشقت برايم مبداء اميد است و زماني كه از كسينوس هاي بي وفاييت فاكتور مي گيرم از گوشه كروشه رخسارت چشمكي دلفريب به وفايي مجهول و ممتنع نويدم مي دهي. آه ! دلدار بي وفا زماني كه ابسيلن هاي وعده هاي تو را در بينهايت هاي اميدم ضرب مي كنم و از بي وفايي وجفاهاي به تعداد نامحدودت انتگرال مي گيرم باز هم خوشحال هستم چون حدي دارد و باقيمانده هنوز مثبت است.بنابراين به خودم حق مي دهم اين اميد را داشته باشم كه روزي فرا مي رسد كه من با فشاري برابر p در آغوشت بفشارم و بوسه اي به شدت H از سطح شيب دار رخسارت برگيرم. لابد از مرور مجموع اين آرزوها بيضي چهره ات با خنده اي تمسخر آميز به دايره مي گرايد و مي گويي: تصور تحقق اين آرزوها همچون تصور وجود بينهايت براي سينوس است و شب چنين خيالي را صبحي از اميد انتظار نمي كشد ولي اگر مي دانستي كه من دريايي از اشك به حدود آسمانها و به عمق درياها براي دوران فراقت مهيا كرده ام چنين خيالي نمي كردي.
آه ! دلدارم زماني كه در مي يابم صورت كسر وصالت صفر خواهد شد و اميد من برابر هيچ قطره هاي اشك با تصاعدي هندسي بر انحناي گونه ام نزول مي كند و عقربه آمپرسنج قلبم براي گذشتن از درجه 100 به نوسان در مي آيد. اما اميدوارم كه جدول جفايت غلط باشد چرا كه پارامتر دل هوسبازت هميشه ثابت نيست. اما افسوس حتي با حساب احتمالات هم اميد وصلت از محالات است و در افق انديشه هايت اصلا اثري از وفا وجود ندارد.
راستي اگر اين حرفها باب طبعت نيست و در كسر علاقه ات صدق نمي كند اجازه بده سخن از چيزهاي ديگر به زبان آورم ولي اين را هم بدان كه در هر حال جفاكاري چرا كه زماني كه قدرت خيالم با هزار بدبختي بين مقادير اميد و وصال علامت مساوي يا حداقل تقريب مي زند با عشوه اي عاشق كش مخالفش مي سازي .
آه ! نكند مهرت را در دل من به تنزيل گذاشته اي و خود هر لحظه به حساب بهره هايش مي رسي؟ اگر اين افكار را داري بهتر است بداني كه قلب من سرمايه اي از مهر و محبت به حجم ميليونها متر مكعب برايت تهيه ديده و تمام دل من بدون حتي يك ابسيلن كم و بيش در اختيار توست. هر زماني كه دلم و دستم براي رقم زدن سينوس به جنبش در مي آيد آرزو مي كنم كه به جاي u , i بگذارم و درخشندگي خورشيد بامداد اميدهايم را در وجود آن سه حرف پيدا كنم ( sin علامت اختصاري سينوس و sun به معناي خورشيد فقط در حرف وسط اختلاف دارند.)
عزيزم بيا و بيش از اين با نوك گونياي هجر به وجودم آسيب مرسان و از دايره سرگرداني به هذلولي اميد انتقالم ده كه اقلا مجانبي به نجات داشته باشم.
شايد نداني كه هر قدر زاويه جفايت گشوده تر گردد كسينوس شادي من نيز سيري نزولي به سوي صفر پيدا مي كند. ديگر بيش از اين به فرمول وجودت دست نمي برم ولي اميدوارم كه طالس بزرگ دل سنگت را نسبت به من نرم نمايد و بيش از اين محتاجم نسازد كه در لگاريتم انديشه به دنبال اندازه تقريبي وفايت بگردم . در انتظار طلوع صبح اميد و آرزوها. خداحافظ
نظرات شما عزیزان:
